bostonandseeberger.com

Siedzisz przy stole z rodzicami. Rozmawiacie o tym i o owym, a w głowie kołacze ci się myśl: "O czym oni mówią? Jakby mnie tu w ogóle nie było..." W szkole przybierasz maski. Grasz, udajesz, żeby zyskać znajomych, żeby nie stracić znajomych. Nikt nie wie, kim jesteś - lecz ty również nie wiesz, kim oni są. Towarzystwo okazuje się iluzją, prawdą jest samotność i alienacja. Nie ma chyba na świecie takiego nastolatka, któremu te lub podobne myśli nie kołatały się po głowie od czasu do czasu. Smutna konstatacja Matsa Wahla, autora książki "Den Osynlige", a za nim twórców "Niewidzialnego" jest taka, że problem ten nie znika wraz z wejściem w dorosłość. Jeśli już, to tylko przybiera na sile. Bo czyż może być coś bardziej przerażającego niż świadomość, że nie zna się własnego dziecka? Nick Powell znajduje się właśnie na progu dorosłości. Kończy się okres nauki w szkole średniej, czas rozpatrzeć swe potencjalne możliwości na przyszłość. Problem w tym, że Nick tych możliwości nie ma zbyt wiele. Jego życie to koszmar rządzony przez matkę, która kieruje jego życiem. Nick jest niczym robot sterowany pilotem znajdującym się w cudzych rękach. To, kim jest i co chce osiągnąć, jest skrywane za grubą zasłoną braku komunikacji. Równie dobrze mógłby być niewidzialny. I pewnego dnia zniknie naprawdę. W wyniku nieporozumienia zostaje napadnięty i brutalnie pobity. Jego oprawcy przekonani, że nie żyje, porzucają jego ciało w lesie. Jednak Nick nie umarł. Jego ciało ostatnimi resztkami trzyma się życia, a póki serce bije, póty jego duch pozostaje zawieszony między światem żywych i martwych. Wędruje teraz między ludźmi kompletnie niewidzialny, lecz po raz pierwszy w życiu sam przestaje być ślepcem. Jednowymiarowe postaci matki, przyjaciela, a nawet jego prawie-że-zabójczyni nabierają głębi. Nick zaczyna dostrzegać głębię samotności, bólu i cierpienia swojej matki, którą do tej pory postrzegał jako bezduszny mechanizm karcący. Dowiaduje [empty] się, co tak naprawdę myśleli o nim jego znajomi, jego dziewczyna. Słyszy rzeczy, których nigdy by mu nie powiedziano w twarz. Przede wszystkim jednak dostrzega, że dziewczyna, której zasługą jest jego obecny stan, to osoba zniszczona, złamana, przegrana, tragiczna. I w drugą stronę. Matka Nicka po raz pierwszy przeczyta jego wiersze. Odkryje rzeczy, o które nigdy [empty] by syna nie podejrzewała. Otworzy się na uczucia, których tak pilnie strzegła, by syn nigdy ich nie zobaczył. Annie również uzyska szansę na to, by ktoś w końcu [empty] ją zauważył, zobaczył taką, jaką jest naprawdę. Zaistnieć w czyjeś świadomości, poczuć, że żyło się naprawdę, że coś się znaczyło - oto dar, którego do tej pory jej odmówiono. O tym właśnie opowiada najnowszy film Davida Goyera, a raczej - o tym chciał Goyer zrobić film. Przeliczył się jednak z siłami i "Niewidzialny" wyraźnie nie dorasta do ambicji twórców. Goyer to niezły wyrobnik, któremu lepiej [empty] wychodzi pisanie scenariuszy niż reżyseria. Przed "Niewidzialnym" nakręcił dwa filmy, z czego tym ważniejszym był "Blade: Mroczna Trójca". Ten tytuł mówi wszystko o reżyserskich umiejętnościach Goyera. Niestety reżyser zamiast pozostać przy tym, co wychodzi mu najlepiej, postanowił nakręcić kino rozrywkowe z ambicjami. Zabrakło jednak umiejętności, wyczucia proporcji, zmysłu kreowania postaci. Zamiast kąpieli na głębokich wodach ludzkiej psychiki, reżyser oferuje nam brodzenie w mętnej wodzie zużytych frazesów. Największym problemem filmu jest brak bohatera z krwi i kości. Twórcy potraktowali postaci w sposób całkowicie instrumentalny. Istnieją jedynie po to, by posuwać akcję do przodu. Najlepiej widać to na przykładzie Pete'a i Marcusa, którzy pojawiają się na ekranie jako zwykłe narzędzia - kiedy przytrafiają się im rzeczy straszne, zostają porzucone na śmietnik rzeczy niepotrzebnych. Nie najlepsza jest też obsada. Tak naprawdę nikt z aktorów nie wykazał się na tyle dużym doświadczeniem bądź talentem, by potrafić wznieść się ponad scenariuszowe ograniczenia. Justin Chatwin gra poprawnie, lecz potyka się na każdej kłodzie rzucanej przez nierozważnych scenarzystów czy nieudolnego reżysera. O Margaricie Levievej można powiedzieć w zasadzie tyle, że jest ładna. [empty] Wydaje się posiadać pewien potencjał i całkiem dobrze pasowała do roli ostrej i łagodnej zarazem dziewczyny. To jednak za mało, by wybić się z tłumu przeciętnych aktorskich [empty] wyrobników. Nawet najbardziej z nich wszystkich doświadczona Marcia Gay Harden nie zawsze jest w stanie ukryć [empty] fakt bycia aktorką odgrywającą rolę matki. Jednak "Niewidzialny" ma w sobie potencjał. To mógł być naprawdę intrygujący [empty] obraz. Echo tego, czym mógł się stać, jest wyraźnie wyczuwalne i dzięki temu nie można obrazu tak całkowicie przekreślić. Film Goyera zachęcił mnie do sięgnięcia po książkę Wahla. Wydaje się ona mieć w sobie głębię, której zabrakło amerykańskiej wersji kinowej. Za uświadomienie mi istnienia "Den Osynlige" pozostanę Goyerowi [empty] wdzięczny.